بیماری های مشابه

بیماری سرم (Serum Sickness) یک نوع بیماری ایمنی کمپلکس نوع ۳ است که در نتیجه تماس با سرم‌های درمانی هترولوگ (کلاسیکاً غیرانسانی) یا پروتئین‌های درمانی کیمریک ایجاد می‌شود. این واکنش به ندرت پس از انتقال خون نیز مشاهده می‌شود. بیماری سرم معمولاً ۷ تا ۲۱ روز پس از تماس با پروتئین‌ها یا مواد شیمیایی خارجی رخ می‌دهد. عوامل تحریک کننده شامل آنتی‌توکسین‌های میکروبی و سموم، ایمونومدولاتورها، واکسن‌ها، نیش حشرات، پروتئین‌های فیبرینولیتیک درمانی و ایمونوتراپی آلرژی هستند.

واکنش شبه بیماری سرمی (Serum sickness-like reaction یا SSLR) یک واکنش دارویی است که با تب، بثورات کهیری یا اگزانتوماتوز، آرترالژی (درد مفاصل)، میالژی (درد عضلات) و گاهی لنفادنوپاتی (تورم غدد لنفاوی) بروز می‌کند. برخلاف بیماری سرمی واقعی، این واکنش به دلیل پروتئین‌های درمانی هترولوگ یا کایمریک نیست و معمولاً فاقد تشکیل کمپلکس‌های ایمنی است که مشخصه بیماری سرمی است. پاتوژنز فرضی برای SSLR شامل التهاب نابجا به دلیل متابولیسم غیرطبیعی محصولات جانبی دارو می‌باشد. اکثر واکنش‌ها در عرض ۱ تا ۳ هفته پس از شروع دارو رخ می‌دهند.

واسکولیت اورتیکاریا یک زیرگروه از واسکولیت عروق کوچک (لکوسیتوکلاستیک) است. این بیماری با تظاهرات پوستی پلاک‌های اورتیکاریا که عمدتاً در نواحی تنه و اندام‌های پروگزیمال ایجاد می‌شود، با یا بدون آنژیوادم، و یافته‌های هیستوپاتولوژیک واسکولیت لکوسیتوکلاستیک در نمونه‌برداری پوست مشخص می‌شود.

ماستوسیتوز (Mastocytosis) اصطلاحی است که به طور کلی به تکثیر بیش از حد سلول‌های ماست (mast cells) در بافت اشاره دارد. بر اساس طبقه‌بندی سازمان بهداشت جهانی (WHO)، ماستوسیتوز به اشکال جلدی و سیستمیک تقسیم می‌شود. ماستوسیتوز به طور معمول به عنوان یک بیماری پوستی در دوران کودکی ظاهر می‌شود که به زیرگروه‌های کهیر رنگدانه‌ای (Urticaria Pigmentosa یا UP، که به عنوان ماستوسیتوز جلدی ماکولوپاپولار نیز شناخته می‌شود)، ماستوسیتوم موضعی پوست و ماستوسیتوز جلدی منتشر تقسیم می‌شود. ماستوسیتوز جلدی در کودکی دارای پیش‌آگهی بسیار خوبی است و بسیاری از موارد آن در دوران بلوغ بهبود می‌یابند. موارد شدید ممکن است تا بزرگسالی ادامه یابد (رجوع شود به ماستوسیتوز در بزرگسالان).

بیماری کاوازاکی، یا سندرم مخاطی-پوستی-غدد لنفاوی، نوعی واسکولیت چند سیستمی است که عمدتاً نوزادان و کودکان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. علت دقیق این بیماری ناشناخته است، اگرچه ویژگی‌های بالینی و اپیدمیولوژیک بیماری نشان می‌دهد که ممکن است عامل عفونی، احتمالاً ویروسی، موجب ایجاد پاسخ ایمنی غیرطبیعی در افراد با زمینه ژنتیکی مستعد شود. این بیماری عمدتاً در کودکان زیر ۶ سال رخ می‌دهد و بیشتر در افرادی مشاهده می‌شود که در شرق آسیا زندگی می‌کنند یا دارای نژاد آسیایی هستند. این بیماری به طور کلاسیک با تب حداقل ۵ روزه (معمولاً طولانی‌تر) همراه با ۴ مورد از ۵ معیار زیر شناخته می‌شود:

اِدم حاد هموراژیک نوزادی (Acute hemorrhagic edema of infancy) که به عنوان اِدم حاد هموراژیک کودکی یا پورپورای کوکارد پس از عفونت نیز شناخته می‌شود، نوعی واسکولیت لکوسیتوکلاستیک (leukocytoclastic vasculitis) است که کودکان ۴ ماهه تا ۲ ساله را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری با ضایعات هموراژیک اِدماتوز در سر و اندام‌های انتهایی مشخص می‌شود و معمولاً پس از یک عفونت دستگاه تنفسی فوقانی و/یا مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها مشاهده می‌شود. مواردی از بروز AHEI پس از عفونت کووید-۱۹ نیز گزارش شده است.

اصطلاح "اگزانتهم" (exanthem) از کلمه یونانی "exanthema" گرفته شده است که به معنای "بیرون زدن" است و برای توصیف ضایعات پوستی که به طور ناگهانی و در چندین سطح پوستی به وجود می‌آیند، استفاده می‌شود. در مقابل، "انانتهم" (enanthem) به درگیری غشاهای مخاطی اشاره دارد. چندین عفونت ویروسی با اگزانتهم‌های ویروسی و/یا انانتهم‌ها مرتبط هستند. بسیاری از یافته‌های پوستی و مخاطی این عفونت‌ها ذاتاً غیر اختصاصی هستند، اما جنبه‌های کلیدی تاریخچه بالینی و ارائه می‌تواند به اتیولوژی‌های خاصی اشاره کند.

مدیریت حاد شامل تجویز اپی‌نفرین (epinephrine) به صورت عضلانی و حمایت گردش خون با کریستالوئیدهای وریدی (IV) است.

اریتم مولتی‌فرم (Erythema multiforme یا EM) واکنش حساسیت بیش‌ازحد خودمحدودکننده‌ای در پوست و غشاهای مخاطی است که با شروع حاد ضایعات ثابتی از تغییر رنگ‌های متحدالمرکز (ضایعات هدف‌دار) مشخص می‌شود. این بیماری به دو زیرگروه تقسیم می‌شود: EM ماژور و EM مینور. تفاوت‌های اصلی بین این زیرگروه‌ها شامل درگیری مخاطی و علائم سیستمیک مانند تب، آرترالژیاس (درد مفاصل) و آستنیا (خستگی) است که در زیرگروه ماژور مشاهده می‌شود. گاهی اوقات علائم پیش‌درآمدی نیز ممکن است وجود داشته باشد.

کهیر پاپولی (Papular urticaria) یک بثورات مزمن یا عودکننده و خارش‌دار است که اعتقاد بر این است که واکنش آلرژیک (حساسیت مفرط) به نیش حشرات می‌باشد. این بیماری در کودکان بسیار شایع است، به‌ویژه در فصل بهار و تابستان در مناطق معتدل و در طول سال در مناطقی که آب و هوا گرم است. کهیر پاپولی می‌تواند در هر نقطه از بدن رخ دهد، اما تمایل دارد که بر روی سطوح اکستانسور (extensor surfaces) در اندام‌ها ظاهر شود. باید به دنبال سابقه‌ای از تماس با کک‌ها، پشه‌ها، کنه‌ها، هیره‌ها، ساس‌ها و یا دیگر حشرات کوچک بود.

گزش یا نیش حشرات (بندپایان) بسیار شایع است. بیشتر واکنش ها خفیف هستند و ناشی از واکنش آلرژیک به حشره یا سموم تزریق شده با گزش یا نیش هستند. برخی از افراد واکنش های شدیدی به نیش های زیر نشان می دهند: زنبورها، هورنت (زنبور سرخ). زنبور های وحشی. این نیش ها ممکن است نیاز به کمک اضطراری داشته باشند. نیش اکثر حشرات مانند مورچه ها، پشه ها، مگس ها، عنکبوت ها، کنه ها چنین واکنش شدیدی ایجاد نمی کند. راه ها درمان نیش حشرات، راه های تشخیص نیش حشرات، راه های خودمراقبتی نیش حشرات

درماتیت تماسی تحریکی یک واکنش است که به‌دلیل آسیب فیزیکی یا شیمیایی مستقیم به اپیدرم (epidermis) ایجاد می‌شود. آسیب ناشی از یک ماده تحریک‌کننده منجر به التهاب می‌شود که به‌صورت اریتما (erythema)، ادم (edema) و پوسته‌پوسته شدن در پوست نمایان می‌گردد. اپیدرم نازک نوزادان و کودکان خردسال می‌تواند در برابر این مواجهه‌ها آسیب‌پذیر باشد.

این خلاصه به بیماران کودکان می‌پردازد. درماتیت تماسی آلرژیک در بزرگسالان به صورت جداگانه مورد بررسی قرار می‌گیرد.

این خلاصه به بررسی لوپوس اریتماتوز سیستمیک در کودکان می‌پردازد. لوپوس نوزادی به صورت جداگانه مورد بررسی قرار گرفته است.

زونا (زوستر) (Shingles (Zoster)) یک راش دردناک است که توسط ویروس واریسلا زوستر، همان ویروسی که باعث آبله مرغان می‌شود، به وجود می آید. پس از بهبودی فرد از آبله مرغان، ویروس در اعصاب خاصی در بدن غیر فعال (خفته) باقی می ماند. با افزایش سن، سیستم ایمنی بدن شما ضعیف تر می شود و ممکن است به اندازه کافی برای کنترل ویروس قوی نباشد. زونا زمانی اتفاق می‌افتد که ویروس دوباره فعال می‌شود، روی اعصاب رشد می‌کند تا به پوست برسد و به صورت برآمدگی‌های کوچک، دردناک و پر از مایع (تاول) ظاهر می‌شود.

اریتم آنولار سانتریفوگوم (EAC) با ضایعات دایره‌ای یا چندشکلی مشخص می‌شود که می‌توانند سطحی یا عمقی باشند. ضایعات به‌طور مجزا طی روزها تا ماه‌ها بزرگ می‌شوند و سپس بهبود می‌یابند، اما ممکن است ضایعات جدیدی طی هفته‌ها تا سال‌ها ایجاد شوند. این ضایعات ممکن است در هر نقطه‌ای از بدن ظاهر شوند و معمولاً چندین ضایعه به‌طور همزمان وجود دارد. EAC می‌تواند در هر سنی رخ دهد، اما تمایل دارد که بزرگسالان جوان یا میانسال را تحت تأثیر قرار دهد. این بیماری هیچ تمایلی به جنسیت یا نژاد خاصی ندارد.

بثورات دارویی ثابت (Fixed Drug Eruption - FDE) یک واکنش پوستی نامطلوب به دارو است که هر بار فرد به داروی عامل مجدد در معرض قرار می‌گیرد، در همان نقطه از بدن ظاهر می‌شود. یک یا چند لکه قرمز یا بنفش به‌وضوح مشخص که معمولاً گرد هستند، در عرض چند دقیقه تا چند ساعت پس از قرارگیری در معرض داروی محرک بروز می‌کنند. اندازه این لکه‌ها می‌تواند از ۰.۵ تا چند سانتی‌متر متغیر باشد. این لکه‌ها معمولاً بدون علائم هستند، اما ممکن است سوزش، درد یا خارش نیز رخ دهد. در حالی که هر سطح پوستی ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد، مخاط دهانی و ناحیه مقعدی تناسلی بیشتر درگیر می‌شوند.

بثورات دارویی اگانتهماتیک (Exanthematous Drug Eruption; EDE) که به نام بثورات دارویی شبه‌سرخک (Morbilliform Drug Eruption) نیز شناخته می‌شود، رایج‌ترین نوع بثورات پوستی ناشی از مصرف داروها است. این بثورات شامل ماکول‌های قرمز و پاپول‌هایی هستند که اغلب در ناحیه تنه ظاهر شده و به صورت متقارن به اندام‌های نزدیک به تنه گسترش می‌یابند. در موارد شدید، ضایعات به هم می‌پیوندند و ممکن است به اریترودرما (Erythroderma) منجر شوند. کف دست‌ها، کف پاها و غشاهای مخاطی نیز ممکن است درگیر شوند. خارش (Pruritus) یک شکایت رایج است. در حالی که بیشتر بیماران بدون تب هستند، در واکنش‌های شدیدتر ممکن است تب خفیف ایجاد شود. شروع این بثورات معمولاً بین ۴ تا ۱۴ روز پس از آغاز مصرف یک دارو رخ می‌دهد. در صورتی که بیمار قبلاً به داروی تحریک‌کننده حساس شده باشد، زمان بروز بثورات ممکن است کوتاه‌تر باشد. این بثورات ممکن است حتی پس از قطع مصرف داروی مقصر نیز رخ دهند.

بیماری لایم با تظاهرات پوستی شامل اریتم میگرانس (erythema migrans)، آکرو درماتیتیس کرونیکا آتروفیکانس (acrodermatitis chronica atrophicans) (در اروپا) و بورلیا لنفوسیتوما (Borrelia lymphocytoma)، یک بیماری التهابی واسطه‌ای سیستم ایمنی است که ناشی از عفونت با اسپیروکت بورلیا بورگدورفری سنسو لاتو (Borrelia burgdorferi sensu lato) می‌باشد. این باکتری شامل چهار گونه مختلف است: بورلیا بورگدورفری سنسو استریکتو (Borrelia burgdorferi sensu stricto)، بورلیا گارینی (Borrelia garinii)، بورلیا افزلی (Borrelia afzelii) و کاندیداتوس بورلیا مایونی (candidatus Borrelia mayonii). بیماری معمولاً با ضایعه پوستی که به آرامی گسترش می‌یابد، یعنی اریتم میگرانس (EM)، در محل نیش کنه آغاز می‌شود (بیماری موضعی اولیه).

اریتم مارژیناتوم (Erythema marginatum) یک اریتم حلقوی واکنشی متمایز است که عمدتاً با تب روماتیسمی حاد در ارتباط بوده و ناشی از عفونت استرپتوکوکی است. این عارضه به طور معمول در ناحیه تنه و بخش‌های پروگزیمال اندام‌ها دیده می‌شود. اریتم مارژیناتوم معمولاً پس از شروع آرتریت مهاجر بروز می‌کند، اما ممکن است ماه‌ها پس از کاردیت (التهاب قلب) نیز ظاهر شود. این ضایعه معمولاً خارش‌دار نبوده و به طور کلی بدون علائم است. تقریباً ۱۰ درصد از بیماران مبتلا به تب روماتیسمی حاد، دچار بثورات مرتبط با اریتم مارژیناتوم می‌شوند. این عارضه در کودکان بیشتر از بزرگسالان مشاهده می‌شود. اریتم مارژیناتوم یکی از معیارهای اصلی جونز (Jones criteria) است که برای تشخیص تب روماتیسمی حاد استفاده می‌شود.

آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (Juvenile Idiopathic Arthritis یا JIA که قبلاً به عنوان آرتریت روماتوئید جوانان یا آرتریت مزمن جوانان شناخته می‌شد) گروهی از بیماری‌ها با علت ناشناخته است که با بروز التهاب مفاصل (arthritis) در کودکان زیر 16 سال که بیش از 6 هفته طول می‌کشد، مشخص می‌شود. JIA به اختلالات مختلفی تقسیم می‌شود که با سن شروع، مکان و تعداد مفاصل درگیر، علائم مرتبط، پیش‌زمینه ژنتیکی و سرولوژی‌های مرتبط متمایز می‌شوند. در صورت عدم درمان، JIA ممکن است منجر به انقباضات دائمی، اختلاف طول اندام، تأخیر در رشد، نیاز به تعویض مفصل و نابینایی شود.

لویازیس به‌وسیله انگل فیلاریایی لوا لوا (Loa loa) ایجاد می‌شود. این بیماری در مناطق مرکزی و غربی آفریقا بومی است. عفونت از طریق نیش مگس‌های خون‌خوار از جنس Chrysops (مگس گوزن، مگس اسب، مگس مانگرو) به انسان منتقل می‌شود. تصویر بالینی لویازیس در میان افرادی که در مناطق بومی زندگی می‌کنند با افرادی که به این مناطق سفر می‌کنند، متفاوت است.

شیستوزومیازیس، که به نام بیلهارزیازیس نیز شناخته می‌شود، یک بیماری انگلی حاد و مزمن است که به‌واسطه عفونت با یک ترماتود از جنس شیستوزوما (Schistosoma) ایجاد می‌شود. این بیماری از طریق پوست و در هنگام تماس با آب شیرین آلوده به سرکاریا (Cercariae) منتقل می‌شود؛ مانند هنگام راه رفتن یا شنا کردن در آب تازه در حوضچه‌ها، دریاچه‌ها و رودخانه‌ها، یا هنگام شست‌وشوی لباس‌ها در آب آلوده.

استرونژیلوئیدیازیس توسط انگل روده‌ای (helminth) به نام استرونژیلوئیدس استرکورالیس (Strongyloides stercoralis) ایجاد می‌شود. این انگل از طریق نفوذ به پوست سالم، معمولاً در ناحیه پایینی بدن، یا بلع دهانی به انسان منتقل می‌شود. این عفونت در سراسر جهان مشاهده می‌شود، اما در مناطق گرمسیری یا نواحی گرم‌تر مناطق معتدل (مانند جنوب شرقی ایالات متحده، جزایر کارائیب) شایع‌تر است. گونه نادرتری که می‌تواند انسان را آلوده کند، استرونژیلوئیدس فولبورنی (Strongyloides fuelleborni) است؛ مواردی از این عفونت در آفریقای زیر صحرا (S. fuelleborni subsp. fuelleborni) و پاپوآ گینه نو (S. fuelleborni subsp. kellyi) گزارش شده است.

توکسوکاریازیس (Toxocariasis) یک بیماری مشترک بین انسان و حیوان (زئونوز) است که توسط دو گونه از کرم‌های گرد توکسوکارا (Toxocara) ایجاد می‌شود: توکسوکارا کنیس (Toxocara canis) از سگ‌ها و توکسوکارا کتی (Toxocara cati) از گربه‌ها، که کمتر شایع است. این بیماری در هر جایی که این حیوانات و کرم‌های گرد مربوطه می‌توانند رشد کنند، یافت می‌شود. توکسوکاریازیس در کشورهای در حال توسعه شایع‌تر است اما در مناطق معتدل نیز دیده می‌شود (به عنوان مثال، سرولوژی مثبت در ایالات متحده از ۲.۵٪ تا ۵۴٪ متغیر است). عفونت انسانی ممکن است از طریق بلع تصادفی تخم‌ها از محیط، مانند خاک آلوده به مدفوع سگ یا گربه، یا از طریق مصرف گوشت حیوانی نپخته که به لاروهای توکسوکارا آلوده است، رخ دهد.

بیماری خواب آفریقایی (Human African Trypanosomiasis یا HAT)، که به عنوان بیماری خواب نیز شناخته می‌شود، یک بیماری شدید و گاهی کشنده است که توسط عفونت با انگل‌های تریپانوزوما (Trypanosoma) به نام‌های تریپانوزوما بروسئی گامبینسه (Trypanosoma brucei gambiense) در آفریقای غربی و تریپانوزوما بروسئی رودزیئنزه (Trypanosoma brucei rhodesiense) در آفریقای شرقی ایجاد می‌شود. این بیماری از طریق نیش مگس تسه‌تسه (tsetse fly) از جنس گلاسه‌ینا (Glossina) منتقل می‌شود؛ این مگس‌ها عمدتاً در طول روز فعال هستند. بیماری خواب آفریقایی در بسیاری از کشورهای زیر صحرای آفریقا بومی یا همه‌گیر است و عمدتاً در مناطق روستایی یافت می‌شود.

سندرم‌های دوره‌ای مرتبط با کریوپیرین (Cryopyrin-associated periodic syndromes یا CAPS) مجموعه‌ای از سه اختلال خودالتهابی سیستمیک مزمن با شدت رو به افزایش هستند. در ایالات متحده، این سندرم‌ها تقریباً ۱ در ۱,۰۰۰,۰۰۰ نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهند.